Interwencja w sytuacji agresji i przemocy rówieśniczej. Część VI

Rozmowa z rodzicami ucznia – sprawcy przemocy/agresji

• Poinformowanie o powodach spotkania.
  Nawiązanie dobrego kontaktu z rodzicami sprawcy przemocy jest początkiem wspólnej pracy profilaktycznej i pomocy ofierze oraz sprawcy. W interwencji ważne jest, aby rodzice nie czuli się negatywnie oceniani i zrozumieli jej cel – zatrzymanie przemocy i zadośćuczynienie ofierze. W związku z obciążającą ich sytuacją, rodzice doświadczają trudnych emocji i stresu, dlatego mogą demonstrować różne mechanizmy obronne m.in.: bagatelizowanie, przerzucanie winy na ofiarę i szkołę (np. przekonywanie, że ofiara prowokowała i jest sama sobie winna lub szkoła jest odpowiedzialna za zachowanie ich dziecka, bo nie dopilnowała itp.). W tej części rozmowy należy zapoznać rodziców z faktami, nie obwiniać ich za aktualne zachowanie dziecka lub wcześniejsze incydenty, o których być może dowiadują się dopiero w tym momencie.
• Omówienie podjętych kroków przez przedstawiciela szkoły i inne osoby zaangażowane w zdarzenia – konsekwencje dla sprawcy.
  Specjalista zachęca rodziców do wglądu w przyczyny zachowania dziecka, upewnia się, że rozumieją szkody psychiczne i/lub fizyczne wyrządzone poszkodowanemu uczniowi. W tej części spotkania należy przedstawić plan działań i wyjaśnić, na czym one polegają i czemu służą. Warto także wziąć pod uwagę propozycje rodziców dotyczące rozwiązania sytuacji.
  W sytuacji, gdy rodzice ucznia będą chcieli wyciągnąć konsekwencje również w domu warto wyjaśnić opiekunom, żeby były one dostosowane do sytuacji, stopnia szkodliwości zachowania itp. Konsekwencje bowiem nie powinny być odwetem, a nauką na przyszłość.
• Poproszenie o współpracę, wskazanie roli rodziców w przedstawionym planie pomocy.
  Interwencja powinna służyć nawiązaniu współpracy, aby możliwe było monitorowanie poprawy zachowania ucznia. Niekiedy potrzebna jest edukacja rodziców na temat przemocy (m.in. o jej skutkach, szczególnie psychicznych), dostępnych formach pomocy psychologicznej dziecku (być może potrzebuje pogłębionej diagnozy psychologicznej, nauki zachowań prospołecznych, udziału w treningu zastępowania agresji). Ważne jest również, aby sprzeciw wobec agresji i przemocy był wspólnym stanowiskiem szkoły i domu, a doświadczenie konsekwencji przez sprawcę rozumiane było jako wyraz udzielenia pomocy uczniowi w zmianie zachowania.
• Przedstawienie oferty pomocy psychologicznej, z której uczeń – agresor i jego rodzice mogą skorzystać poza szkołą.
  Specjalista może zaproponować dostępne w środowisku lokalnym formy pomocy psychologicznej, np. przedstawić listę lokalnych placówek pomocowych, zapoznać z ofertą treningów doskonalących umiejętności radzenia sobie ze złością, agresją, czy treningów wrażliwości i empatii itp.
• Monitorowanie realizacji zobowiązań.
  Osoba interweniująca omawia warunki monitorowania zachowania sprawcy w szkole, ustala zobowiązania wszystkich stron (specjalisty – ucznia – rodziców) oraz formę i czas kontaktów, w celu omówienia sukcesów bądź ewentualnych trudności. Nauczyciele wspierają ucznia w osiąganiu poprawy jego zachowania, niekiedy w zmianie sytuacji szkolnej lub rodzinnej, bowiem zachowania problemowe wynikają dość często z doświadczanych niepowodzeń szkolnych lub krzywdzenia ze strony rodziców (lub innych bliskich dorosłych).

W sytuacji przemocy domowej wobec dziecka potrzebna będzie specjalna interwencja – uruchomienie procedury „Niebieskie Karty” w oświacie.