Interwencja w sytuacji agresji i przemocy rówieśniczej. Część I

Teoria społecznego uczenia się A. Bandury wskazuje, że ludzie uczą się od siebie nawzajem poprzez obserwację, naśladownictwo i modelowanie. Uczniowie obserwują postawy dorosłych i zachowania rówieśników – gdy sprawcy ponoszą konsekwencje, motywuje to wszystkich do unikania zachowań przemocowych, gdy natomiast spotykają się one z obojętnością i brakiem reakcji – mogą być utrwalane i powielane. Podejmowana przez nauczyciela interwencja w sytuacji przemocy rówieśniczej jest zawsze świadectwem, że dorosły wyraża sprzeciw wobec niewłaściwych zachowań i chce je przerwać. Rozmowa z ofiarą, sprawcą i świadkami jest niekiedy jedyną możliwością, aby pokazać, jakie szkody wyrządza przemoc i że można jej przeciwdziałać.

Informację o tym, że w szkole doszło do przemocy lub agresji rówieśniczej nauczyciele mogą pozyskać z różnych źródeł. Osobą zgłaszającą fakt prześladowania może być poszkodowany uczeń, jego rodzice, inni uczniowie – świadkowie zdarzenia, inni nauczyciele. Zgłoszenie każdej takiej sytuacji należy potraktować bardzo poważnie i zawsze powinna zostać wszczęta procedura interwencyjna, której celem jest:

• zabezpieczenie dowodów i ustalenie okoliczności zdarzenia;
• udzielenie wsparcia i pomocy psychologicznej ofierze przemocy;
• wyciągnięcie konsekwencji wobec sprawcy przemocy;
• praca psychologiczno – pedagogiczna nad zmianą zachowania sprawcy i zadośćuczynienia ofierze;
• udzielenie wsparcia rodzicom uczniów;
• praca ze świadkami zdarzenia.

Rozmowa interwencyjna w każdym przypadku jest sytuacją psychologicznie trudną dla wszystkich uczestników. Emocje, które pojawiają się zarówno u sprawców, jak i poszkodowanych, rodziców i nauczycieli, a także ich postawy i poglądy na temat przemocy mogą utrudniać skuteczne przeprowadzenie interwencji.